Kuran-i i shenjtë besohet të jetë shpallur për herë të parë në vitin 609 të erës sonë Profetit Muhamed (Paqja qoftë mbi të). Megjithëse u shfaq kur shkenca kishte pak vlerë, në Kuran mund të gjenden disa fakte shkencore. Libri i shenjtë ofron informacion mbi Teorinë e Relativitetit, Teorinë e Big Bengut, Gjenezën, Vrimat e Zeza dhe më shumë. Përmendja e disa pyetjeve shkencore në Kuranin e Shenjtë që nuk ishin të njohura 14 shekuj më parë është e rëndësishme.
- Teoria e Big Bengut në Kuran
Teoria e origjinës së universit është një nga gjërat më të rëndësishme shkencore të përmendura në Kuran. Deri 100 vjet më parë, besohej se universi nuk kishte krijues dhe kishte ekzistuar gjithmonë. Por Albert Ajnshtajni, gjatë studimit të ekuacioneve të fushës, sfidoi këtë besim kur prezantoi teorinë se universi është një forcë zgjeruese që po rritet si një balonë. Më vonë, një matematikan dhe prift belg propozoi që ky zgjerim duhet të ketë filluar nga një pikë fillestare dhe e dendur.
Në Kuran thuhet: “A nuk shohin jobesimtarët se qiejt dhe toka ishin një masë e mbyllur (Ratqan), pastaj Ne i hapëm ato?” (Kuran 21:31).
Fjala Ratqan e përdorur në tekst tregon errësirën dhe masën e mbyllur. Kjo është saktësisht se si universi duhet të ketë dukur përpara se të ndodhte Big Bengu.
- Përmendja e Ndarjes së Oqeaneve
Takimi i dy oqeaneve quhet konfluencë. Kur dy dete takohen, uji i tyre ruan vetitë individuale si temperatura, ngjyra dhe dendësia. Në një pikë të konfluencës, mund të shihen dy trupa uji të ndryshëm që rrjedhin krah për krah. Megjithëse ky zbulim është i kohëve të fundit, Kurani i Shenjtë informoi lexuesit për këtë fenomen në vargun 55:19-20:
“Ai lëshoi dy detet, duke u takuar [krah për krah], mes tyre është një pengesë [që] asnjëri prej tyre nuk e kalon.” (Kuran 55:19-20)
- Embriologjia në Kuran
Embriologjia është një degë e biologjisë që merret me studimin e fekondimit dhe zhvillimit të embrionit. Teksti qendror fetar, në një moment, flet për embriologjinë dhe përmend një fakt të rëndësishëm shkencor në Kuran. Thuhet:
“Ne krijuam njeriun nga një ekstrakt dheu. Pastaj e bëmë atë një pikë në një vend të qendrueshëm, të fiksuar fort. Pastaj e bëmë pikën në një Alaqah (mpiksje gjaku), pastaj e bëmë Alaqah-në në një Mudghah…” (Kuran 23:12-14).
Këtu fjala ‘Alaqah’ mund të përkufizohet si një shushunjë, mpiksje gjaku, ose diçka e pezulluar në ajër. Sipas shkencës, një fetus merr lëndë ushqyese dhe oksigjen nga nëna. Në këtë kuptim, nuk është ndryshe nga një shushunjë që thith gjak. Gjithashtu, në fazat e hershme, fetusi qëndron stacionar dhe gjaku nuk rrjedh, duke e bërë atë të ngjashëm me një mpiksje gjaku. Së fundi, në mitër, foshnja varet nga muri i mitrës nga placenta dhe qëndron pezull.
- Formimi i Reshjeve
Kurani përshkruan ende saktësisht procesin e formimit të reve. Libri thotë:
“A nuk e sheh se si Allahu i bën retë të lëvizin butësisht, pastaj i bashkon ato, pastaj i bën në një grumbull, dhe pastaj sheh shiun që del prej tyre?” (Kuran 24:43)
Kjo është një përshkrim i saktë i asaj që ndodh. Në realitet, retë e vogla shtyhen nga erërat (lëvizin butësisht), dhe ato afër njëra-tjetrës bashkohen. Në këtë pikë, ndodh një ngritje vertikale dhe pjesa e sipërme e resë zgjerohet në qiell. Si rezultat, pjesë të ndryshme të resë ngrihen në pika të ndryshme dhe duket sikur shumë re janë grumbulluar mbi njëra-tjetrën.
- Receptorët e Dhimbjes në Kuran
Për një kohë të gjatë, besohej se ndjenja e dhimbjes dhe dhimbjes është për shkak të trurit. Por, një studim shkencor së fundmi zbuloi se lëkura jonë përmban receptorë të dhimbjes, për shkak të të cilëve ndjejmë dhimbje dhe agoni. Për çudi, teksti i shenjtë i Kuranit e ka përmendur këtë ngjarje shumë kohë më parë. Ai thotë:
“Ne do t'i dërgojmë ata që mohojnë shpalljet tona në zjarrin (e ferrit). Kur lëkurat e tyre të jenë djegur, ne do t'i zëvendësojmë me të reja që ata të vazhdojnë të ndiejnë dhimbjen.” (Kuran 4:56)
Ky varg sugjeron qartë se ne ndiejmë dhimbje për shkak të lëkurës sonë.
Përmendja e këtyre fakteve shkencore në Kuran, të shkruara shumë shekuj më parë, tregon se shumë nga këto të dhëna nuk mund të ishin të njohura nga Profeti Muhamed (Paqja qoftë mbi të), i cili lindi në shekullin e 7-të dhe nuk dinte të lexonte apo të shkruante. Kjo vërtet dëshmon për hyjninë e tekstit qendror të Islamit./bota-islame.com
